Η Molly Friel, σε ηλικία 50 ετών, στα American Trials του Μαραθωνίου των Ολυμπιακών Αγώνων

Η Molly Friel, μια γυναίκα δρομέας από το Fresno της Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, κατάφερε σε ηλικία 50 ετών να πληρεί τις προϋποθέσεις προκειμένου να λάβει μέρος στα trials του Μαραθωνίου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020.

Όλα συνέβησαν τον Δεκέμβρη του 2017 όταν η Molly στο Διεθνή Μαραθώνιο της Καλιφόρνια, άκουσε τον άντρα της να της φωνάζει «Θα τα καταφέρεις!»• τότε ήταν που πίστεψε 100% στον εαυτό της και τις ικανότητές της, έτσι ώστε να καταφέρει να «κερδίσει» το εισιτήριο για τα trials του Μαραθωνίου των Ολυμπιακών του 2020. Είναι παγκοσμίως, η δεύτερη γυναίκα αυτής της ηλικίας που καταφέρνει κάτι τέτοιο ( η πρώτη μεγαλύτερη γυναίκα υπήρξε η Marion Irvine, που ήταν 54 ετών όταν κέρδισε μια θέση στα trials των Ολυμπιακών του 1984 για το μαραθώνιο, όμως εκείνα τα χρόνια ο χρόνος πρόκρισης ήταν αρκετά πιο αργός από τον σημερινό, δηλαδή 6 λεπτά πιο αργός από το σημερινό 2ω45λ).

Έπειτα από την πρόκριση όμως, κάποια πράγματα λειτούργησαν «εναντίον» της. Αυτό, καθώς η ίδια έκανε προπονήσεις έχοντας έντονους πόνους στον ιγνυακό τένοντα του ποδιού, οι οποίοι την άφησαν πίσω σε κάποιες προπονήσεις τελικά.

Μάλιστα είναι 50 ετών, δηλαδή αρκετά χρόνια μεγαλύτερη από την ηλικία που θεωρείται ότι οι μαραθωνοδρόμοι βρίσκονται στο «πικ» της καριέρας τους.

Η Friel έκανε έναν εκπληκτικό αγώνα και μάλιστα τερματίζοντας σε χρόνο αρκετά πιο γρήγορο από εκείνον που χρειαζόταν για την πρόκριση• δηλαδή 2:43:57, με μέσο όρο κάτω από  3:42 λεπτά/χιλιόμετρο στα 42,195 χιλιόμετρα συνολικά. Κατάφερε να κρατήσει σταθερό ρυθμό κατά τη διάρκεια όλου του αγώνα, ενώ έπεσε ο ρυθμός της κατά 9 δευτερόλεπτα μόνο, στα μισά του αγώνα που πέρασε με χρόνο 1:21:54.

«Έχει θάρρος, να ξέρετε», λέει εδώ και 5 χρόνια ο προπονητής της Ian Torrence. “Ξέρει πως να τα βγάζει πέρα ακόμη και όταν πονάει».

Εάν τη ρωτήσετε, πως τα κατάφερε, θα είναι ευθύς σχετικά με το τι λειτουργεί και τι όχι, για εκείνη:

1) Η προπόνησή της βασίζεται σε πολλά χιλιόμετρα. Κυρίως κάνει μια προπόνηση τη μέρα, όμως κάποιες μέρες κάνει και διπλές ώστε το απόγευμα να κάνει ακόμη 5 χιλιόμετρα. Ο όγκος χιλιομέτρων της ανά εβδομάδα κυμαίνεται από 90-100 χιλιόμετρα, κατά την περίοδο προετοιμασίας της για τον CIM (California International Marathon), όμως ο Torrence αναφέρει πως κάθε 3η-4η εβδομάδα μειώνει στα 60-70 χιλιόμετρα τη βδομάδα. Το μεγαλύτερο συνεχόμενο πρόγραμμα που έχει κάνει σε προπόνηση είναι περίπου 40 χιλιόμετρα.

2) Δεν αισθάνεται μεγάλη σε ηλικία, όμως θεωρεί ότι είναι λίγο ... «της παλιάς σχολής». «Είμαι απαράδεκτη στο stretching», είπε η Friel. «Δε μπορώ να σταθώ καλά για να κάνω διάταση». Κάποιες φορές «πιάνει» τον εαυτό της να κάνει τη κλασική διάταση που έκαναν τα παιδιά του λυκείου το 1980, ακουμπώντας τα δάχτυλα των ποδιών, προς τη δεξιά πλευρά και προς την αριστερή. Επιπλέον, δε κάνει ούτε γυμναστική με ελλειπτικό μηχάνημα. «Πριν από δυο εβδομάδες δοκίμασα και έκανα TRX, και δε μπορούσα να κουνηθώ για μια εβδομάδα.», είπε η Friel.

3) Οι δύσκολες μέρες προπόνησης δεν είναι τόσο αυστηρά καθορισμένες στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Ιδιαίτερα, όταν είχε τις ενοχλήσεις στον ιγνυακό τένοντα του ποδιού της, ο προπονητής της, ο Torrence, της έβαζε μια ημέρα αρκετά εύκολης προπόνησης, μεταξύ των δύσκολων προπονήσεων. « Το να μπορείς να προσαρμόσεις το πρόγραμμα σου και να είσαι ευέλικτος με την ώρα, είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για τη ζωή ενός δρομέα.», είπε.

4) Η διατροφή της είναι «ύποπτη». Όταν λείπει ο άντρας της, τρώει δημητριακά για κυρίως γεύμα (βραδινό). «Τρώω αρκετές «βλακείες» », είπε η Friel. « Μου αρέσει το fast-food. Μου αρέσουν τα γλυκά. Μου αρέσουν τα μπισκότα.»

5) Όταν προπονείται, έχει και ανθρώπους αλλά και σκύλους, που την συντροφεύουν στα long-runs. Ένας από τους 3 σκύλους που έχει, ο Flynn, όπως τον ονομάζει, μπορεί να τρέξει συνεχόμενα μέχρι και 22-23 χιλιόμετρα. Ένας από τους άλλους σκύλους της, ο Buster, μπορεί να τρέξει μέχρι και 8 χιλιόμετρα. Ο τρίτος σκύλος, ο Pogi, μένει στο σπίτι. «Οι εύκολες προπονήσεις, πρέπει να είναι όντως εύκολες. Πρέπει να είναι διασκεδαστικές.», λέει ο Torrence. «Ο μόνος τρόπος να αντέξει ένας αθλητής να κάνει προπονητικούς κύκλους για το Μαραθώνιο, είναι να περνά καλά κατά τη διάρκεια του τρεξίματος. Για την Molly, αυτό σημαίνει να τρέχει με τους σκύλους της.»

6) Προσπερνά την καθημερινή ρουτίνα. Εργάζεται 20 ώρες την εβδομάδα, ως γραμματέας σε δικηγορικό γραφείο. Δε πρόκειται να σηκωθεί με την Ανατολή του ηλίου για να κάνει προπόνηση, εκτός κι αν αυτό είναι απαραίτητο. Δεν έχει τρέξει ποτέ τον Μαραθώνιο της Βοστώνης, καθώς δεν της αρέσει και πολύ το ταξίδι που χρειάζεται να κάνει για να πάει εκεί.

7) Ακόμη αγχώνεται για τους αγώνες. «Γίνομαι αρκετά ανυπόμονη.», ειπε. «Αυτό δεν έχει αλλάξει. Είμαι έτσι από την ηλικία των 20 ετών.» Τη νύχτα πριν τους αγώνες, η Molly σκέφτεται : Γιατί κάνεις πάλι αυτό το πράγμα στον εαυτό σου;

8) Η απόλαυση «κρύβεται» στην προετοιμασία. Όλα αυτά τα χιλιόμετρα; Όλες αυτές οι προπονήσεις; «Λατρεύω τις προκονήσεις.», είπε. «Αγαπώ την διαδικασία περισσότερο από οποιοδήποτε τελικό αποτέλεσμα.»

9) Εμπιστεύεται τον προπονητή της. Λέει ο Torrence : «Είναι πολύ ενδιαφέρον για έναν προπονητή να φτιάχνει ένα προπονητικό πλάνο, και να βάζει τον αθλητή να το ακολουθεί, και να δουλεύει μαζί σου όσον αφορά το πλάνο, και όχι εναντίον σου. Η Molly είναι μια από τους λιγότερο περίπλοκους αθλητές μου. Γνωρίζει πως να φροντίσει τον εαυτό της. Εγώ, απλώς της δείχνω τη σωστή κατεύθυνση, και εκείνη την ακολουθεί.»

Εκείνη την ημέρα του αγώνα, οι συμβουλές του προπονητή της δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Να τρέχει με το γκρούπ που πηγαίνει με ρυθμό 2ω45λ (τον συνολικό αγώνα), το οποίο ήταν γεμάτο με γυναίκες που ήθελαν να προκριθούν στα δοκιμαστικά των Ολυμπιακών Αγώνων. Να κρατήσει έναν σταθερό ρυθμό, όπως και έκανε. Όταν κοίταξε το χρόνο της, εκστασιάστηκε.

Όταν ήρθε βέβαια η Δευτέρα, επέστρεψε κανονικά στο γραφείο της, και γύρισε στην καθημερινή ρουτίνα. Το αφεντικό της δεν είχε ιδέα για αυτό που η ίδια είχε καταφέρει στον αγώνα. «Δεν είχες έναν αγώνα το Σαββατοκύριακο ;», την ρώτησε.

«Ω ναι βεβαίως, είχα έναν αγώνα στο Sacramento.», είπε η Friel.

«Πρέπει να έτρεξες κατά μήκος του American River Trail (ποταμού του Sacramento).»

«Βασικά, όχι, ξεκινήσαμε από το Auburn και φτάσαμε μέχρι το Καπιτώλιο.»

«Είσαι σίγουρη ότι αυτά είναι 42 χιλιόμετρα ;», ρώτησε το αφεντικό της.

«Βασικά, είναι 42.195 χιλιόμετρα ακριβώς.», είπε η Friel.

«Είσαι σίγουρη ;», επέμεινε ο δικηγόρος.

«Βεβαίως,», είπε η Friel. «Βεβαίως, και είμαι σίγουρη.»

Πηγή : Runner’s World
Επιμέλεια : GreekAthletics